lunes, 15 de septiembre de 2008

16-¡¡YA SOMOS CUATRO!!


¡¡¡Ya somos cuatro!!!! Todo ha ido muy bien aunque Xiao Hu no quiere saber nada de mí…sólo quiere con los hombres. Pero empiezo desde el principio…

A las 6:30 de la mañana hemos saltado de la cama y nos hemos levantado con las pestañas pegadas después de haber dormido poquísimo. Superdesayuno, aunque alguno no ha abandonado su huelga de hambre, y al autobús. En una hora en el aeropuerto y rumbo a Chongquing.

Nada más aterrizar la guía nos ha dicho que íbamos directos al orfanato, ¡qué susto! Nosotros que pensábamos instalarnos en el hotel, tomar una duchita, comer alguna cosa, ponernos guapos para recibirle…

Nos hemos montado en una tartaja de autobús y en medio de un caos circulatorio… al orfanato. Os podéis imaginar el “cafard” en la tripa… Y después de una hora y media nos hemos parado en el centro de Bi Shan, el pueblo donde nació Xiao Hu, para esperar a la directora del orfanato que nos iba a indicar el camino. Mientras, nosotros soñando en alto (íbamos con otra pareja) cómo sería la casa: grande o pequeña, con jardines… De repente el autobús se para y da marcha atrás hacía un pequeño patio de casas convertido en un auténtico basurero: montañas de chatarra, ruedas de coche, basura varia… Como teníamos a la directora con nosotros, hacíamos como que nada, sonriendo, de lo más natural; pero por lo menos a mí se me venía el mundo encima, ¡¡¡¡qué pasada!!!!! Nos hemos dirigido hacía la entrada del orfanato que estaba situada al final de unas escaleras, como a la altura de un tercer piso sobre el patio, y nos hemos encontrado de frente dos personas con Xiao Hu y Carlos (el otro niño) en brazos.

Xiao Hu fenomenal: observando todo; Mikel lo ha cogido en brazos y nada… muy tranquilo; Carlos a todo berrear. Pablo, una pasada, le cogía de la manita, se lo llevaba a dar una vuelta por el patio. Muy muy bien. Pablo, feliz, supersonriente a pesar de la desilusión al ver el tamaño del hermanito (el contaba con jugar al pilla pilla por los pasillos de hotel). La verdad es que se ha portado como un hombrecito. Al cabo de un rato Xiao Hu ha empezado a lloriquear y volvía los brazos hacia su cuidadora: una señora que se notaba muchísimo lo apegada que estaba con el niño.

Hemos estado un buen ratico con ellos (una hora y media), haciéndoles preguntas; después nos han invitado a ver la sala de dormir del orfanato. Había unos diez niños, todos muy muy pequeños, daban una pena… Te entraban ganas de llevártelos a todos. Un ratico más y pa casa…

Xiao Hu ha sido cuidado por un matrimonio que nos ha dejado una sensación buenísima, se les veía muy apenados por la separación. Para nosotros ha sido un momento durísimo, ellos y Mikel han empezado a llorar y nos hemos ido porque todos estábamos a punto de la lágrima.

En el autobús de vuelta se han quedado los dos dormidos y al llegar Carlos a llorar y Xiao Hu a observarlo todo. Al llegar a la habitación Pablo ha gritado: ¡Por fin ya soy hermano!, casi me lo como. Después, cuando hemos regresado de hacer unas compras, ya decía: “No quiero ser hermano”. Menos mal que tenemos un hijo normal…

En estos momentos Xiao Hu está dormido. Sólo quiere con su aita o con su “coco” (hermano), conmigo nada de nada. Todo se andará…

Nada más, mañana seguimos con la crónica que hoy ya estoy muy cansada y mis piernas necesitan cama. Algunos no lo sabéis pero la víspera de salir para China me caí y me hice dos esguinces, uno en cada pierna y tengo que andar con muletas. Estoy muy bien, pero a estas horas mis piernas ya no me sostienen y parecen dos botijos.

Mil besos a todos y gracias por vuestro recuerdo.

4 comentarios:

Esther dijo...

Kaixo familia eta zorionak!!! Aquí estamos todos viendo las fotos y leyendo vuestras andanzas. Lo primero, Asier me dice que os mande un montón de besos, sobre todo para XIao Hu y Pablo, y no hace más que decir !!No me lo creo!!. No os podeis imaginar la ilusión que nos ha hecho saber que todo os ha ido bien (dentro de lo que es normal), nosotros sabemos lo que es. Ahora esperamos que disfruteis todo lo que podais, y que tú, Vicky, te cuides todo los que puedas. Se nos va a hacer muy larga la espera, pero qué se va a hacer, !ja,ja!. Koldo me está diciendo que cuidado con la leche en polvo, que acaba de oir en la tele que han muerto 2 por eso. Muxu handi bat guztientzat eta ikusi arte.

begonia dijo...

Saludos desde Zornotza!Todos nos acordamos mucho de vosotros en las canastas; la foto de Pablo y Xiau es un encanto, tanta espera para después ver esta foto de los niños con esas caritas es enternecedor... ya estamos imaginando la nueva situación en el parque dentro de un mes; estamos deseando que llegueís... ÁNIMO! Pero paciencia, que todavía suponemos os quedan unos cuantos días de ajetreo...
Sobre Pablo... será de lo mas normal que las sensaciones de Pablo hacia Xiau sean cambiantes en un principio; le llevará un tiempo prudencial para que todo estabilice en su cabecita...
Sobre la leche... sí que han comentado en las noticias casos de intoxicación... vosotros suponemos lo teneís todo bajo control con la alimentación continental que meten en los hoteles.
Mucho ánimo y fuerza para los días venideros...lo de los esguinces deseamos que vayan mejorando...
Estamos en contacto. Besos.

Fam.Pereira-Ugalde dijo...

Gure agur beroenak. Oso pozik gaude ondo zaudetela laurok ikusita. Ongi etorri Xiao hu gure familiara. Aitorrek dio zerbait oparitu beharko diogula txikiari, pelutzeren bat edo. Bila jarri da eta Tazeko bat aurkitu du eta ea beldurtuko den galdetzen du. Zuen zain gelditzen gara ilusio azkoz. Vicky kontuz ibili eta "mezedez" osorik etorri. Bidai on

Silvia - Desenredando el hilo rojo dijo...

¡Pero qué bonito! ¡Qué precioso momento! ¡Me alegro muchísimo de que, por fin, estéis los 4 juntos! Seguir contándonos vuestro viaje... es precioso poder leeros.